Κάποτε υπήρχε ένα μεγάλο χωριό
ένα δαχτυλίδι φτιάχνανε τα σπίτια τους
και στο κέντρο αυτού βρισκόταν τα
χωράφια
που γεννούσαν τους καρπούς τους
και στις τέσσερις του άκρες
σαν πύργοι θεόρατοι
-θέαμα ακατάληπτο
τέσσερα δέντρα υψωνόταν
με τα κλαδιά τους να μπλέκονται
ατέλειωτα
ένα τοίχο σαν να γεννάνε τριγύρω από
το χωριό
και τα φύλλα τους να ξεπηδάνε πυκνά
πανέμορφα στη θέα
μα στάλα φως δεν ξεγλιστρούσε
παρά μόνο στο κέντρο
στα χωράφια
εκεί που βγαίνανε οι καρποί του
τρώγανε.
Κανείς όμως δεν παραπονιότανε.
το σκοτάδι βαρύ, μα όλοι το είχαν
συνηθίσει.
Σαν τελείωνε στα χωράφια η δουλειά τους
στις ρίζες του νωχελικά ξαπλώνανε
και κοιμόταν.
Από τους καρπούς των χωραφιών
λίγους μόνο του χωριού οι αρχηγοί τους
δίνανε.
Μα τα φρούτα σαν τρώγανε των δέντρων
από το γλυκό χυμό μεθάγανε
την πείνα τους ξεχνώντας.
Μα οι αρχηγοί ζητούσανε συνέχεια
σπόρους να φυτεύουν
όλο και πιο πολλούς καρπούς δικούς τους
να έχουν.
Όλοι δούλευαν πιο πολύ
μα τα χωράφια πια γέμισαν
Και οι καινούργιοι καρποί πεθαίνανε.
«Θέλουμε πιο πολύ νερό, είναι για το καλό
του χωριού»
-και όλοι χύσανε λίγο από το νερό τους
στον χωράφι.
Όμως ξαναήρθε η ώρα που ούτε τότε το
νερό ήτανε αρκετό
και τότε με βαριά ψυχή οι αρχηγοί νερό
από τα δέντρα
στα χωράφια ρίξανε.
Όλοι αγανάκτησαν πολύ
-τα φρούτα λιγότερο χυμό είχανε πλέον
και δυσκολότερα την πεινά τους ξεχνούσαν.
«Φταίτε εσείς» τους είπαν, «αδύναμοι
που είστε. Να στις κορυφές πολλά ακόμα έχει.»
Πολλοί ησυχάσανε με μιας
-δίκαιο φαίνεται να έχουν
και οι πιο δυνατοί ορμήσανε
ευθύς να σκαρφαλώσουν.
Και έτσι πέρασε ο καιρός
μα ήρθε πάλι η μέρα
που ούτε στα ψηλότερα κλαδιά φρούτο
πια δεν υπήρχε.
Γιατί οι αρχηγοί
όλο και περισσότερο νερό
από τα δέντρα στα χωράφια ρίχνανε,
«Μήπως να σπείρουμε και αλλού, έξω από
το χωριά μας»
«Έξω από το χωριό τίποτα δεν υπάρχει» απαντήθηκε
κοφτά.
Όμως τα δέντρα συνεχίζανε να
μαραζώνουνε αργά
μένοντας σκιές των περασμένων τους εαυτών.
Κλαδιά σπάζανε, πέφτανε
φύλλα ξεραινόταν και έτσι
τρύπωνε ξανά ανάμεσα τους το φως.
Βάσανο ήταν αρχικά για όλους
είχανε μείνει πολλά χρόνια στο σκοτάδι
μα κάποια στιγμή τα μάτια συνήθισαν
και είδαν πως τα φύλλα αραιά όπως είχανε
μείνει
δεν κρύβανε πλέον τα πάντα πίσω τους
και κάποια μέρα όσοι πλησίασαν αρκετά είπαν
πως έξω από το χωριό είδαν και άλλα
χωριά
με τέτοια δέντρα και αυτά να
αργοπεθαίνουν
και γύρω από τα χωριά ατέλειωτες
εκτάσεις
χωράφια αδειανά.
«Υπάρχει και άλλος τρόπος τελικά να
ζούμε»
«Να φύγουμε, δεν έχουμε εδώ λόγω να
μένουμε»
«Εδώ είναι το σπίτι μας εκεί έξω τι θα
βρούμε?»
Το βράδυ όλοι μαζεύτηκαν
χωρίς τους αρχηγούς τους
για να αποφασίσουν
τι μέλλει πια να γίνει…
